کتاب «تا خمینی شهر» که به شرح زندگی و فعالیت مجاهدانه مرحوم عبدالله والی می پردازد، نمونه ای است از شیوه زندگی مجاهدانه در راه خدا که بر مبنای شعارهای جهادی انقلاب اسلامی شکل گرفته است.
ا ین کتاب در بخش های مختلف خود روایتی مستند از زندگی خانوادگی و نیز اجتماعی فردی را به تصویرمی کشد که از جهادگران حقیقی برخاسته از انقلاب اسلامی بوده و برای آبادانی منطقه بشاگرد از توابع استان سیستان و بلوچستان و در پی درخواست حضرت امام (ه) در این زمینه، تمام زندگی خود را وقف این مساله می کند.
«تا خمینی شهر» حاصل تلاش های محققان موسسه جهادی است که در سه قالب مصاحبه با نزدیکان مرحوم حاج عبدالله والی، بررسی اسناد مکتوب و تصویری شامل فیلم و عکس های برجای مانده از وی تدوین و منتشر شده است. در تدوین این کتاب بیش از ۳۰۰ نفر از نزدیکان و آشنایان مرحوم عبدالله والی مورد مصاحبه قرار گرفته اند که بخشی از آنها در شهر تهران و بخشی نیز در بشاگرد، میناب، اصفهان، قم، شهر بابک و بردسکن ساکن بوده اند که به گفته نویسنده مقدمه کتاب همگی در ارادت داشتن به مرحوم حاج عبدالله مشترک بوده اند.
تا خمینی شهر با روایت سه تن از دوستان مرحوم عبدالله والی برای رسیدن به منطقه بشاگرد آغاز می شود. فصل اول با عنوان هجرت که شرح چگونگی رسیدن یک گروه ۳۰ نفره را که در نهایت سه نفره شده به این منطقه روایت می کند. فصل دوم از کتاب نیز که با عنوان مرشد تدوین شده است به روایت زندگی مرحوم عبدالله والی از تولد تا دوران حضورش در بشاگرد می پردازد و به نوعی ساختار خانوادگی وی را معرفی می کند. فصل سوم کتاب با موضوع جبهه ای غریب نیز به موضوع چگونگی آشنایی مرحوم والی با منطقه بشاگرد و حرکت به سمت آن دارد که در ادامه به شرح همراهی برادر وی با او در این حرکت جهادی و نیز سختی های موجود در مسیر این حرکت در فصول چهارم تا هشتم همراه می شود.
این کتاب همچنین به دلیل موضوع خود در دو پرونده جداگانه به معرفی منطقه بشاگرد به صورت متن و تصویر و نیز معرفی دفتر عمران حضرت امام (ره) در کردستان که الگوی عمل مرحوم والی در بشاگرد بوده است، می پردازد. همچنین نقشه های مربوط به منطقه و نیز تصاویر آن نیز از دیگر ضمیمه های موجود در این کتاب هستند.

گزیده ی از کتاب:
“در غربت آن سوی یادهای گم شده گذشته های دور، دیاری هست به غربت بانگ جرس قافله های قصه و بربلندای قله های قصه…”…دیگرقرار نبود بشاگرد دیار فراموشی باشد، امید و حیات از دل پیر جماران دمیده بود و در راه بود تا بشاگرد را فتح کند و تن و جان خسته اش را زنده کند.نفس قدسی حضرت روح الله دل حاج عبدالله را آباد کرد تا خمینی شهر در قلب بشاگرد به تپش درآید و حیات طیبه را در وسعت مظلومیت مردمان بشاگرد جاری کند.
ای شهر خمینی! تو برای حاج عبدالله مدینه فاضله انقلاب اسلامی و پیروان روح الله بودی. اگر حاج عبدالله رفت مغموم مباش. نام تو مظهر خدمت و عدالت خواهی شده است و روزی را خواهی دید که جمعی از یاران امام زمان(عج) خود را خمینی شهری می نامند.
اولش همه چیز خیلی بی نظم بود ایران که جنگ نکرده بود ارتش هم بعد از انقلاب به هم ریخته بود عراق هم برای همین جرات کرد که حمله کنه فکر نمی کرد مردم اون قدر زود جمع شوند ما مثلاً جزو ارتش رفتیم. ولی همون جا جدامون کردند به ما گفتند “مشتاقان شهادت” و ما رو فرستادند جلو و خودشون موندن عقب.
سه ماه از جنگ گذشته بود که حاج محمود یک بار به تهران آمد دوباره به جبهه برگشت حاج عبدالله به علت مسئولیت‌هایی که در کردستان و تهران بر دوشش گذاشته شده است نتوانسته به جبهه برود دلتنگی حاجی برای جبهه ها دنبال بهانه ای می گردد تا زبان باز کند و نبود حاج محمود این دلتنگی را بیشتر میکند بغض قلم روان و هنرمند حاج عبدالله می شکند تا نامه‌ای برای حاج محمود بنویسد که اشک او و همرزمانش را در منطقه در منطقه جاری کند.
حاج محمود تصمیم به رفتن گرفته است, اولین مشکل خانواده است همسر حاج محمود و به نوع دیگری هم مادرش باید قبول کنند که پا به پای حاج محمود و حتی بیشتر از ایثار کنند و از حق عادی زندگی شان بگذرند آن هم وقتی فقط چند ماه از ازدواجشان گذشته است.
رفتن حاج محمود به و بشاگرد و چند ماه به چند ماه نبودن کنار خانواده بدون امکان تماس واقعاً برای خانواده حاج محمود سخت است و همه اطرافیان هم به حق میدهند حتی خود حاج عبدالله .
طرف دیگر این سختی برای حاج محمود است که اصلاً بروز نمی دهد و شکایتی نمی کند اج عبدالله به آن هم واقف است و می‌داند که برادرش در چه حالی است حاجی همیشه به این مسئله توجه ویژه دارد و سعی می‌کند به شیوه‌های مختلفی روحیه او را بالا ببرد، نه تنها در مورد حاج محمود برای همه پرسنل امداد  بشاگرد.
حاج عبدالله و بچه های امداد هر کار که میکنند به اسم امام میگذارند با مردمی که نسل هاست فراموش شده‌اند بدانند که از برکت امام و انقلاب است که و شاگرد  فراموشی در آمده و عده‌ای از همه چیزشان گذشته اند تا آنها را از این وضع نجات دهند تا قبل از آمدن حاج عبدالله اکثر مردم چیزی از انقلاب نمی دانستند و با گذشت ۴۰ سال از پیروزی انقلاب هیچ خبری از آن نشد نداشتند
حاج محمود والی:  من که اومدم بشاگرد اسم امام خمینی بین مردم جا افتاده بود فقط یه عده محدودی بودن که از روستا هاشون بیرون نیومده بودن اینها باورشون نمی‌شد چون وحشت عجیبی داشتند از طاغوت دهن به دهن شنیده بودن  یه سیدی به اسم آقای خمینی اومده داره مبارزه میکنه خیلی مرد خوبیه بعضی هاشون از ما هم قبول نمی کردند که انقلاب پیروز شده و شاه رفته.
انتهای پیام/