آبان ۱۰۴۱ بود،با بچه های جهادی قرار گذاشتیم کار نیمه تمام را تمام کنیم.
آخرین خانه روستا (گندم بر) که خانه ننه حسن بود را هم سروسامان بدهیم.
یادم هست ۲سال پیش که برای اولین بار با راهنمایی مددکار کمیته امداد به روستا رفتیم ،باورمان نمی‌شد
همچین جایی با امکانات نزدیک به صفر وجود داشته باشد.
از همان روز اول که مددکار مرا با ننه حسن آشنا کرد، گفت:درسته من مددکارم ولی همه چی اینجا و همه کاره
اینجا ننه حسن…
پیرزنی مهربان که با وجود اینکه خانه خودش بیشتر از همه نیاز به تعمیر داشت اصرار داشت آخرین خانه ای که
تعمیر میشود خانه خودش باشد .
حرف حرف ننه حسن بود …
امروز نوبت خانه ننه حسن بود من، مریم و نگار با ماشین مریم راه افتادیم و منتظر بقیه نماندیم.
۵صبح بود که رسیدیم و شروع کردیم به بتونه کردن در ودیوار…
یک ساعتی گذشت که صدای مینی بوس آمد؛ ۵دقیقه ای گذشت ولی کسی وارد حیات نشد، کنجکاو شدیم
رفتیم جلو در که صدای (کات) ما را سر جایمان میخکوب کرد.با صدایی تیز و بلند رو به من گفت:مگه نمی
بینی فیلمبرداریه، اونجا نه اینور ….
به سمت تیر برق کنار دیوار رفتم
فیلمبردار رو به خانم هایی که داشتن از ماشین پیاده می شدند کرد و گفت:روی روپوش سفید چادر نمی پوشن
(سری تکان داد) اصلا بهتون نمیاد…
الهام خواهر مریم بی اعتنا به حرف‌های فیلمبردار چادرش را روی سرش کشید و از وسط بقیه به سمت خانه راه
افتاد، فیلمبردار دوربین را که روی سه پایه گذاشته بود رها کرد و به سمت الهام رفت روبروی الهام که رسید
وایستاد و با لحنی طلب کارانه و کلماتی تحقیر آمیز گفت: ببین شماها دکتر هم بشین فکرتون یه قرن از تاریخ
عقبه..
مریم چفیه ای که دور سرش پیچیده بود را باز کرد و در حالی که از شدت ناراحتی دندان‌هایش را به هم می
فشرد به سمت فیلمبردار براه افتاد روبروی فیلمبردار که رسید هنوز حرفش را شروع نکرده بود که با صدای
صلوات ننه حسن در حالی که کف سینی رویی دایره ایش را زغال ریخته بود و یک مشت دانه های اسپند روی
آن می ریخت فضای کوچه تغییر کرد،مریم که مثل همه ما ارادت خاصی به ننه حسن داشت سرش را پائین
انداخت و همه در دود اسپند محو شدند….
وقت صبحانه از مریم که از خواهرش پرسیده بود فهمیدم خانم فیلمبردار دختر یکی از اساتید دانشگاه هست و
چون عشق فیلم و بقول خودش روشن فکر هست با توصیه و البته سفارش پدرش با آزادی کامل همراه گروه
شده.
فریده فقط یک اسم بدون فامیل با کلی ادعا، شده بود فیلمبردار اجباری ما ، هر چند دقیقه یکبار صدای حرکت،

کات، دوباره دوباره از یک طرف به گوش می رسید.
کم کم صدای غرولند بچه های گروه بیشتر می شد فریده شده بود مخل کار
مسجد محل که دیوار به دیوار خانه ننه حسن بود شده بود مطب خانم های بهداشت و اهالی که نیاز به معاینه
داشتند جلوی مسجد منتظر ورود بودن و حتی آنجا هم تنها صدایی که به گوش می رسید صدای فریده بود.
بعد نهار آماده نقاشی دیوارهای حیات می شدیم که فریده سه پایه و دوربینش را به گوشه حیات آورد به بچه
ها گفتم شروع شد الان ما سوژه شدیم
شال روی سر فریده بیشتر شبیه شال گردن بود و هیچ وقت روی سرش بند نبود، هر کسی هم به فریده تذکر
می‌داد با برخورد سرد و جواب سربالا روبرو می شد.
درگیر زاویه بندی دوربین بود که ننه حسن بدون اینکه چیزی بگه روسری که دستش بود را روی سر فریده
انداخت، فریده جاخورده بود ولی عکس العملی نشان نداد. ننه حسن نگاهی به صورت فریده کرد و گفت :سفید
بهت میاد دخترم حالا خوشگل تر شدی
فریده یک لحظه بخودش آمد و روسری را از روی سرش برداشت و روی شیر آب داخل حیات گذاشت.گستاخی
فریده همه را ناراحت کرده بود ولی ننه حسن با لبخندی که زد به همه فهماند سرشان به کار خودشان
باشد. روسری را از روی شیر آب برداشت دست فریده را گرفت وبه آرامی روسری را به دستش داد و گفت: امروز
من حاجت روا میشم، جشن دارم، می خوام بعد از ۶۳ سال همه روستا سفید بپوشن خوشحال مشیم تو هم
سفید بپوشی
فریده با بی تفاوتی روسری را کناری گذاشت و پشت دوربین رفت ۱ ۲ ۶ حرکت
دم دم های غروب بود که صدای قرآن از بلندگوی مسجد پخش شد هنوز به غروب مانده بود تا اذان هم راه زیاد
بود کنجکاو شده بودیم که در حیات به صدا در آمد چند نفر از اهالی روستا با چند نفر از مسئولان جلوی در
بودند عکس جوانی ۱۱ ساله که تازه پشت لبش سبز شده بود دست یکی از اهالی بود مسئول بنیاد شهید
شهرستان را می شناختم او را که دیدم دلم ریخت ،یعنی …..
بعداز ۶۳ سال پسر ننه حسن به روستا برگشته بود
پیکر احمد پسر ننه حسن در تفحص پیدا شده بود و حالا گمشده ننه حسن به آغوش مادر برگشته بود، لحظه‌ای

که خبر پیدا شدن پیکر احمد به ننه حسن داده شد بغض چند ساله ننه حسن ترکید و صدای زجه های او از
هر آهنگ و نوایی غمناک تر بود، مسئول بنیاد شهید و همراهان از اتاق خارج شدند و منتظر ننه حسن شدند تا
خبر پیدا شدن پیکر دلبند ننه حسن را از طریق بلند گوی مسجد بگوش همه اهالی برسانند. ننه حسن که
بیرون آمد همه متعجب شدند بعداز ۶۳ سال ننه حسن روسری مشکی اش را از سر برداشته بود و روسری آبی
خوش رنگی پوشیده بود، ننه حسن گویی مادر داماد بود ،جلوی همه حرکت می کرد و در حالی که اشک
هایش بند نمی شد کل کشان به سمت مسجد براه افتاد. هیچ کس در حال خودش نبود و فضایی روحانی و بی
مثال شکل گرفته بود .
باورش سخت بود که ببینیم اشک‌های فریده تمامی نداشت روسری سفید رنگ ننه حسن را پوشیده بود و مثل
یک ساقدوش او را همراهی میکرد.
دوربین روشن بود و آخرین پلان حضور ننه حسن و فریده در تصویر بود.

نویسنده: علی علیزاده خیابانی