شعر اردوی جهادی

پی قد قامت خورشید به راه افتادند

نور بودند که در صورت ماه افتادند

نور بودند که در آینه تکثیر شدند

بغض بودند که بی واهمه تکبیر شدند

پرچم خانه­‌ی امن شهدا در آغوش

عَلَم ساختن خاک شهیدان بر دوش

راه دشوار! ولی مقصدشان رؤیایی

عزمشان حیدری و غیرتشان زهرایی

دست برداشته از هرچه بغیر از خدمت

بی هراس از غم تنهایی و درد غربت

فارغ از خویش شده فانی محبوب شدند

جذبه‌­ی عشق خدا دیده و مجذوب شدند

استواران مبارز دلشان بی­پروا

چشمه­‌ی دیده­‌شان در تب و تاب فردا

می‌­وزید عطر خدا از هدف ساده­‌شان

یاس می­ریخت زمین از سر سجاده‌­شان

مرهم خنده به دل­‌های پریشان بودند

بوسه­‌ی رود به لب­های بیابان بودند

دستشان دانه‌­ی اخلاص در آبادی کاشت

رسمشان نام و نشانی ز سلیمانی داشت

همه‌­ی عمر پر از جرئت طوفان بودند

هرکجا معرکه شد راوی میدان بودند

به نماز شبشان ماه حسادت می­‌کرد

در شب حادثه‌­ها معنی ایمان بودند

فکرشان حسرت هر کودک بی­‌مدرسه بود

کی کجا بنده­‌ی نان و غم عنوان بودند؟

چشمشان بی‌­رمق از خستگی و غصه و زخم

بین مردم ولی آسوده و خندان بودند

شاعر: مهدیه نژاد ابراهیم