و ما از چشمه‌ی تهِ دشت
آب و
از پشتِ کوه
آفتاب آوردیم
و شانه‌های من
هنوز که هنوز است
از سرمای استخوانسوزِ کوهرنگ می لرزد
و در تمام سفر
روزنامه‌های باطله
از هتل‌های پنجستاره
پُر بود
و تورهای مدیترانه
ما اما
زیر آسمانِ پرستارهی خلیج
تورِ پارهی تمیم را وصله میزدیم
ما با پاهایی
انباشته از خشت
بی مزد و بیمنت
بی که پشت هیچ میزی پنهان شده باشیم
لبخندهای ارزان فروختیم
*
سلام بر تو
سلام بر بشاگرد که درد میکند
دلفان که درد میکند
قصرقند که درد میکند
و ستونِ فقراتِ تهران
از تصورِ کودکان
در مراوه‌تپه تیر میکشد
مُرداد
فصلِ چیدنِ آجرهاست
و این مشق‌های کارگری
تمرینِ عشق است
ما اما آبِ دریاها را
با دخترانِ کرانهی هیرمند
خواهیم گریست
که رسالتِ ما این است
پنج سالگی پوران را
از گریه بازگیریم به کلوچه‌ا‌ی کوچک
و رانندگان خسته را
در جاده‌های جهان
آنگونه در آغوش بگیریم
که ردِ انگشت‌های روغنی
به طرحِ لباسِ ما بدل گردد
ما آجر را
از دست کارگر می گیریم
تا سیگاری روشن کند
شاهکارِ نیمه‌کارهاش را
و
به تماشا بنشیند
و دندانپزشک‌های مهربان
دندانِ کرم‌خورده‌ی ماهو را
درمان کنند
ما از جنوبِ جبهه‌های دوچاهی
به شمالِ پیشانیِ تو خواهیم رفت
و بر مرزهای گِلیِ شالیزارها
پای کارگران را
از دهانِ زالوها بازمیگیریم
تا ابراهیم
صبحِ علی‌ الطلوع
بربریِ گرم بگیرد
و هاجر
* به تمشک‌های تازه فکر کند
ما گندمِ گونه‌های کودکان را
در آفتابسوزِ نیمروز
آبیاری می‌کنیم

شاعر: آرش پورعلیزاده