– برگرفته از دست نوشته مقام معظم رهبری خطاب به گروه جهادی آل یاسین

روز به روز نا امیدتر میشد، حق هم داشت، مثل انسانهای ورشکست شده بود حال او، مسجد روستایشان را نیمه کاره با هزار نذر و کمک بنا کرده بود، اما امیدی به اتمام آن نداشتند .خشکسالی هم امان جیب‌های خرج کردنشان را بریده بود . به هر دری زده بود اما کار قفل شده بود.. حاج مهدی شهرکی ، مسئول مسجد حضرت سیدالشهدا(ع) در روستای صفدر میربیگ ، زادگاه شهید میرحسینی . شهید میرحسینی که سردار دلها، شهید سلیمانی می‌گفت هرگاه کارها گره میخورد شهید میرحسینی کارگشا بود .
پس از دوندگی های بسیار ، از خستگی خوابش برد… در خواب شهید میرحسینی را دید با لشگری از جوانان پرچم به دوش . شهید میرحسینی علت خستگیش را جویا شدو به او وعده داد که..
-نگران نباش، به زودی جماعتی پرچم به دوش خواهند آمد و مسجدتان را تکمیل می‌کنند….
سلام علی هیئت دانشجویی آل یاسین
و طبق رسم هر ساله، باروبندمان را جمع کردیم. ما بر آن عهدیم که لحظه تحویل سال را در تنگه احد ایران و درکنار ولی نعمتان حقیقی انقلاب بگذرانیم. جمع خانواده را آگاه کردیم و سفری دیگر به سیستان را آغاز نمودیم. باز هم قطار تهران–زاهدان، باز هم هجرت از نفس اماره به نفس لوامه که “فلانفسهم یمهدون”
سفر به عمران و آبادی، سفر به خدمت به مردم، سفر به ساخت و ساز پرتلاش، سفر به عمق انقلاب اسلامی ایران. وقتی که می‌رسید انگار مدت‌هاست جماعتی در انتظار آمدنت بوده‌اند، تا گرد خستگی یک سال روزمرگی را از تنت بزدایند. انگار جهاد انتظار ما را می‌کشیده است . دلش تنگ شده برای اهل و عیالش. ما شاید تعبیر خواب حاج مهدی شهرکی نبودیم و نباشیم ، اما مسجدشان را ساختیم .
غم از دل دغدغه مندشان زدودیم . تنی به جهاد زدیم تا نگویند شیعیان امام عصر(عج) در خانه‌هایشان و زیر پتو دعای فرج میخوانند. ما زیر آفتاب سوزان زابل، در مسجدی که سقف نداشت، با لباس خاکی و دست‌های پرتاول نماز می‌خواندیم و دعای فرج سرمی‌دادیم و این‌ها را مقدمه خدمت به مردمان جهان هستی می‌دانیم در عصر روشنایی و با علمداری پسر فاطمه(س).
این چرخه جهادی را ۲۲ سال است طی می‌کنیم، مرور می‌کنیم، تمرین می‌کنیم. چرخۀ عمران و خدمت و احسان که ابتدای نفع آن برای ماست و انتهای آن برای عزیز مردمانی که دچار بحران و بلای طبیعی شده‌اند. در این چرخۀ جهاد بزرگ شدیم، رشد کردیم، تکثیر شدیم، کامل شدیم و اصلاح شدیم. جهادی به قدری کشش داشته و دارد که همسران ما نیز به خدمت مزین شدند و اعتلای تربیت فرزندانمان را در چرخۀ جهادی یافتند. با وجود آنکه می‌دانیم آنچه پایدار و ثبت شده است همان”لانفسهم یمهدون” است. لکن ظواهری از این جهادی نیز برای اهالی دیار آب و آفتاب به ارث رسیده است، به مثابه هدیه‌ای از امام مهربانی غایب از نظر برای مردم عزیز و رنج دیده، که نماد جهاد باشد. نماد اخلاص باشد. همان چیزی که باید سرلوحه خدمتگزاران رسمی و حکومتی باشد.

دلنوشته اردوی جهادی