هر قدم که بر می‌داشتم صدایی در گوشم می‌پیچید. آشنا بود و لذت بخش انگار که از نقطه‌ای گمشده خودش را پیش من می‌رساند و به لبخندی بدل می‌شد. قهقهه توامان با ترسی به گوشم رسید.

ناخودآگاه سرم را گرداندم. این صدا را فقط یکبار شنیده بودم. برایم خاص بود. مرز باریکی میان بزرگی و کودکیم بود. انتهای جاده، از دور دختر بچه‌ای را دیدم سوار بر رخش زنگ زده اش.

آجر پاره‌ها را مثل کودکی در آغوش کشیده بود و در افق آفتاب ظهر‌گاهی گم می‌شد. از این طرف به آن طرف. از بالا به پایین. رخشش به هر تکه سنگ بزرگ و کوچکی که می‌رسید می‌خورد به زمین و به هوا می‌رفت. گویی که توپی باشد در دستان خسته یک دیوار. دیوار بلندی داشت. چهره ای سرخ به پهنای لبخندش بر چهره داشت و اطمینان حاصل می‌کرد که توپش اگر هم به هوا رفت باز برگردد به روی دستان خودش. از این دیوارها زیاد دیده بودم. مردانی بودند که بر سر کودکان افراشته می‌شدند. هر کدام به یک رنگ. لبخند های سرخ و سفید و آبی. آنکه من داشتم سرخ بود. ظهرها که خانه‌مان را تعمیر می کرد مرا پای فرغونش می‌نشاند و پرواز می‌کرد، مبادا خستگی جانم را ببرد. کنار ما بود مثل همه ی مردانی که آشیانه‌ی کودکان بودند.

(پویش ملی لبخند ایران)