جیغ و داد بچه ها تا سه تا کوچه آن طرف تر می رفت. پرسیدن « چه بازی کنیم ؟ » همانا و پر شدن کل فضا از صدای بچه ها همانا. از ته دل اسم بازی مورد علاقیشان را با داد اعلام میکردند، به امید این که آن بازی انتخاب شود. وقتی من نوجوان بودم از اردوی جهادی که تعریف می کردند، فضا همیشه حول محور ساخت خانه، مسجد و مدرسه بود. ولی حالا اینجا از اصلی ترین کار من خلاصه میشد در بازی با بچه ها. موضوع بچه ها که باشد بازی کردن همیشه حرف اول را میزند. برای یاد دادن بازی بهترین راه است. وقتی انقدر که دلشان می خواست جیغ و داد کردند و صدا کمتر شد گفتم : « اگر من یک بازی جدید بلد باشم چه ؟ میایید بازی جدید من را بازی کنیم ؟ » چند ثانیه سکوت شد. مخالفین و موافقین از صورت هایشان قابل تشخیص بودند. « رای بگیریم ؟ کیا میگن بازی جدید ؟ » کنجکاوی درباره بازی جدید داشت به شوق خوشگذرانی با بازی های قبلی چیره می شد. میان خنده بچه ها شروع کردم به توضیح دادن بازی…

#پویش_لبخند_ایران