هر قدم که بر می داشتم صدایی در گوشم می پیچید. آشنا بود و لذت بخش انگار که از نقطه ای گمشده خودش را پیش من می رساند و به لبخندی بدل می شد. قهقهه توامان با ترسی به گوشم رسید.

ناخودآگاه سرم را گرداندم. این صدا را فقط یکبار شنیده بودم. برایم خاص بود. مرز بازیکی میان بزرگی و کودکیم بود. انتهای جاده، از دور دختر بچه ای را دیدم سوار بر رخش زنگ زده اش.

آجر پاره ها را مثل کودکی در آغوش کشیده بود و در افق آفتاب ظهر‌گاهی گم می شد. از این طرف به آن طرف. از بالا به پایین. رخشش به هر تکه سنگ بزرگ و کوچکی که می رسید می‌خورد به زمین و به هوا می رفت. گویی که توپی باشد در دستان خسته یک دیوار. دیوار بلندی داشت. چهره ای سرخ به پهنای لبخندش بر چهره داشت و اطمینان حاصل می کرد که توپش اگر هم به هوا رفت باز برگردد به روی دستان خودش. از این دیوار ها زیاد دیده بودم. مردانی بودند که بر سر کودکان افراشته می شدند. هر کدام به یک رنگ. لبخند های سرخ و سفید و آبی. آنکه من داشتم سرخ بود. ظهر ها که خانه‌مان را تعمیر می کرد مرا پای فرقونش می نشاند و پرواز می کرد مبادا خستگی جانم را ببرد. کنار ما بود مثل همه ی مردانی که آشیانه ی کودکان بودند.

#پویش_لبخند_ایران