پویش لبخند ایران
درسش که تمام شد، همه به او اصرار کردند برود. زیر بار نمی رفت. می گفت من مردم سختی کشیده‌ی خودم را دیدم حالا برای راحتی خودم بروم یک مملکت دیگر؟ بعضی ها هم درکش نمی کردند.
یک روز صبح بلند شد، وسایلی جمع کرد و بالاخره تصمیم به رفتن گرفت.
البته یک مقصد دیگر.
چند روزی با دوستانش مهمان شد پیش مردم یک روستای محروم. میان سفر رسیدند به دیواری رنگ و رو رفته. به دوستش گفت ما که تا اینجا آمدیم یک رنگی هم به این دیوار بزنیم کسی هر روز از اینجا رد می شود به جای یک دیوار غبار گرفته قدیمی، چیزی ببیند که روزش را نو کند. ماشین ایستاد، گفتند چه رنگ های بخریم؟
رفتن در فکر که حالا که دفتر نقاشی به این بزرگی پیدا کردند، چه چیزی روی آن بکشند.
به صندلی تکیه داد و فکر کرد.می خواست عکس همه مردم سختی کشیده‌ی مهربانش را در تصویر جا دهد. تصویری که هر کس آنرا دید، احساس خوبی در کنج دلش پیدا شود.
چند دقیقه بعد گفت برو سبز و سفید و قرمز بخر.
#پویش_لبخند_ایران
دیدگاه ها (0)