در حال بازی کردن با یک توپ پلاستیکی سبز بودند، و صدای خنده‌ها و تکاپوی آن‌ها در تک تک ذرات منطقه بحر خین واقع در خرمشهر طنین انداز شده بود. سرزمینی که مادران، لالایی حماسه سازی هزاران شهید را در گوش کودکانشان می خوانند.
“+ ای بابا درست بنداز دیگه، چرا همش می‌ندازی اونطرف؟! مگه نمی‌بینی عمو داره درخت می‌کاره؟!
درخت؟! بریم ببینیم چی کار میکنن؟
× بریم بریم… “
شاهدان خداوند آمدند تا ناظر بر فعل و عمل ما باشند.
اگر فرض کنیم که حد تلاش مانند حد صوت باشد که به آن دیوار صوتی می‌گویند، جهاد را باید مانند شکستن دیوار صوتی بنامیم. روزگار ما بیشتر از هر زمان دیگر نیازمند چنین شکستنی است!
دیوار منیت‌ها در اوج جوانی فرو میریزد و جای آن درختی به یادگار از شهیدی که همانند آن ها جوینده دانش بوده است نشانده می‌شود تا دل جوان را در لا به لای شاخسار سبزش بالا ببرد و به نور برساند.
جهد، نور می آورد. از جهد که به نور برسی، همان است که حضرت مادر فرمود: نور علی نور…
نور است که علم می‌آورد و دانش را تبیین می‌نماید.
در نور است که می‌بینی آنچه نادیدنی است و حقیقتی را که جاهلین می‌خواهند با کفرشان بپوشانند.
مگر می‌شود حقیقت خورشید را پوشاند؟ نه، نمی‌توان.
سبزی سفری از خود زمین تا علو آسمان تا بدانی که اگر دستت در دست فالق الحب باشد، با شجره طوبی گره می‌خوری و عهد خدمت می بندی و رزق از او می‌گیری و در آسمان ولایت، یاری می‌شوی وقف شده برای جهاد برای ظهور.

انتهای پیام/