جمعه ۶ فروردین ١۴٠٠

بالاخره به تایباد رسیدیم. اگر راننده باحال و بچه‌های باجنبه نبودند قطعاً این مسیر طولانی هم خسته‌کننده بود هم کلافه کننده.
شروع کارمان فیلمبرداری از یک پروژه عمرانی ساخت منزل بود برای سه بچه یتیم که زحمتش یا بهتر بگویم رحمتش افتاده بود گردن بچه‌های حسینیه قرآن و عترت. چهارروزه سروپاش کرده بودند. با سرعت و دقت!
بعد از آن به روستای فرازنه رفتیم. به مسجدشان که رسیدیم آقای سنایی فوق تخصص بازی با کودکان را دیدیم که باز هم مثل همیشه بسیار شاداب و پرنشاط در حال بازی با بچه‌های روستا بود. با کمترین تجهیزات بهترین بازی‌ها را می‌ساخت و بچه‌ها را سرگرم می‌کرد!
فرصت را غنیمت شمردیم و از او مصاحبه‌ای گرفتیم. حدود ۵٠ تا بازی ابداعی از خودش داشت! در سفرهای جهادی از بچه‌های روستا هم بازی زیاد یاد گرفته بود! بازی را حلقه مفقوده تربیت تعریف می‌کرد! دلیل حضورش در اردوهای جهادی را این می‌دانست که بچه‌های روستا در حاشیه برنامه‌های اردو قرار می‌گرفتند. یا برنامه‌ای برای آن‌ها نبوده اگر هم بوده خیلی حداقلی و ضعیف!
ازش پرسیدم: چند تومن قرارداد می‌بندی و عیدها میای اینجا برای بچه‌ها اجرا می‌کنی؟! خنده‌ای کرد و گفت: «جیبمون رو نزنند پول دادن و قرار داد بستن پیش کش! البته اگه بدهند استقبال می‌کنم! برای بچه‌ها بیشتر بازی میخرم! هر اردو جهادی حدود دویست هزار تومن تجهیزات میخرم و میارم! معمولاً هم بعد از هر اردو وسایل عمومی‌تر رو تو روستا میذارم تا بچه‌ها بازی کنند! وسایل دیگه هم بین بچه‌ها تخس می‌کنم و جایزه میدم! اکثرا وسایل رو یا بچه‌ها تو خونه‌هاشون دارن یا به راحتی میتونند تهیه کنند!»
مصاحبه که تمام شد گپ و گفت صمیمی مان آغاز شد. از اختلاف شدید شیعه و سنی در این روستا گفت و عملکرد اشتباه سازمان‌ها در این بلبشو. بازی را شروع کرده بچه شیعه‌ها نگذاشتند بچه‌های سنی وارد مسجد شوند. ماشاءالله مسئولین و سازمان‌های ما هم آتش بیار معرکه هستند و بدون هیچ شناختی فقط به شیعه‌ها رسیدند و وحدت سوز شدند تا وحدت ساز!
صحبتمان که طولانی‌تر شد ما را به اتاق کنار مسجد به صرف چای دعوت کرد. یک چایی مشتی زدیم و تجربیاتمان را با هم شِیر کردیم. نقدی جدی داشت به گروه‌های جهادی که با تجهیزات گران قیمت بازی به روستاها می‌روند. اعتقاد داشت این بازی‌ها مُسَکن کوتاه مدت خوبی هست ولی عواقب بعدی‌اش خیلی مضر است. چون بعد از این که بچه‌های جهادی می‌روند فقط حسرت می‌ماند بر دل‌های بچه‌های روستا.
وسط گپمان حاج خلیل موحد (مسئول حسینیه قرآن و عترت)، حاج آقا صاحبقرانی (مدیر کل سازمان تبلیغات خراسان رضوی) به جمع‌مان اضافه شدند. با همین دسته‌جمع راهی روستای دیگری شدیم و در یک جشن مختصر شرکت کردیم.
برگشت قول بستنی را از حاجی صاحبقرانی گرفتیم و از آن‌جا که مسئولین خوب قول می‌دهند ولی بد عملیاتی اش می‌کنند پسر کوچک ایشان را در ماشینمان گروگان گرفتیم و جواب هم داد! نتیجه‌اش یک بستنی مشتی شد!
در جلسه شبانه‌مان قرار شد تا ظهر تایباد را تمام و به سمت روداب سبزوار حرکت کنیم.