شب عملیات: ساعت چهار بعد از ظهر،‌ زمین و کوه‌های بی‌آب و علف زلیجان گواه بر فعالیت رزمندگان و جهادگران بود و فردا در پیشگاه خدا شهادت خواهد داد. آن عده از رزمنده‌ها و جهادگران که در این عملیات شرکت کردند و شهید شدند،‌ در پیشگاه خدا با افتخار حاضر خواهند شد.

نیروهای رزمنده تیپ نجف اشرف در حالی که احساس علاقه و عشق خاصی نسبت به جهادگران داشتند،‌ از برابر بچه‌های جهاد عبور می‌کردند و عازم خط بودند. گریه‌های شوقشان نشانگر بارش گلوله‌هایی بود که اندکی بعد به قلب نیروهای صدام فرود می‌آمد.

مشخص بود که این اخلاص و ایثار رزمنده‌ها حتماً‌ به شکست نیروهای متجاوز ختم خواهد شد. بچه‌های جهاد قرآن را بالای سر رزمندگان اسلام گرفته بودند و آنان با شوق و اشتیاق زایدالوصفی از زیر قرآن عبور می‌کردند. آنها خود را به خدایشان سپرده بودند. اینها نیروهایی بودند که جلوتر می‌رفتند تا در خط مقدم مستقر شوند و با شنیدن رمز عملیات، یورش سهمگین علیه دشمن متجاوز را شروع کنند. از آن ساعت ما آماده حرکت بودیم. قرار بود جهاد استان سمنان از سه محور کار کند.

جاده شهید بهشتی از طرف راست، جاده کربلا [رقابیه]‌ که رو به دشمن بود و جاده کاظمین از طرف ما که در این محور حرکت می‌کردیم. ساعت ۲:۳۰ دقیقه بامداد دستور حرکت داده شد. همین اول کار دستگاه‌ها در گل فرو رفتند، اما با نیرویی که خدا و توسل به ائمه(ع) به بچه‌ها داده بود، دستگاه‌ها را با هر زحمتی بود از گل درآوردیم و حرکت کردیم. آن شب تعدادی از بچه‌های بسیجی که محافظت از ما را به عهده داشتند،‌ از سر شب با حالتی معنوی اشک می‌ریختند و دعا می‌خواندند.

قبلاً‌ منطقه را شناسایی کرده بودیم که روز و شب باید از کجاها حرکت کنیم. ولی آن شب ظلمات بود و چیزی دیده نمی‌شد،‌ این خدا بود که ما را هدایت می‌کرد. طنابی در مسیر کشیده بودیم تا بچه‌ها در مسیر طناب حرکت کنند،‌ ولی خداوند بزرگ‌ترین امدادگر بود. بارها در جبهه تا دویست یا سیصد متری عراقی‌ها راه‌سازی کردیم،‌ نیرو جابه‌جا کردیم،‌ اما متوجه نشدند. ما عراقی‌ها را می‌دیدیم، ولی آنها ما را نمی‌دیدند. در همین طناب کشیدن،‌ تا نزدیکی‌هایشان می‌رفتیم،‌ با اینکه دشمن روی ارتفاعات مستقر بود و ما لای بوته‌ها حرکت می‌کردیم،‌ ولی اصلا متوجه قضیه نمی‌شدند.

شب تاریک، وسط آن بیابانی که همدیگر را نمی‌دیدیم،‌ خدا ناظر اعمال بود و ایثارها و اخلاص‌ها را فقط او بود که می‌دید. من با لودر و برادران هم با دستگاه‌های دیگر به حرکت ادامه دادیم و از پشت به دشمن نزدیک می‌شدیم. حدود ساعت پنج صبح رزمنده‌ها شدیدا با دشمن درگیر شدند. یادم هست که یک بار یکی از ماشین‌های عراقی‌ها آمد و به بغل یکی از بلدوزرها خورد و فرار کرد. ساعت پنج صبح یک عده روی دستگاه‌های در حال حرکت نماز می‌خواندند،‌ تعدادی هم می‌پریدند پایین و بعد از خواندن نماز دوباره می‌دویدند تا به دستگاه‌ها می‌رسیدند.

و اینگونه حین عملیات جاده می ساختیم…

معرفی کتاب

کتاب «اسطوره‌های ماندگار سنگرسازان بی‌سنگر» نوشته حمید دعائی به گردان‌های مهندسی رزمی جهاد سازندگی قرارگاه حمزه سیدالشهداء استان سمنان در هشت سال دفاع مقدس می‌پردازد.

تاریخچه شکل‌گیری گردان مهندسی رزمی جنگ جهاد سازندگی استان سمنان و تشکیل پشتیبانی و مهندسی رزمی جنگ جهاد سازندگی قرارگاه حمزه سیدالشهداء، به روزهای شروع تجاوز گسترده ارتش بعث عراق به خاک جمهوری اسلامی ایران از مهر ۱۳۵۹ تا مهر ۱۳۶۱ برمی‌گردد.

طی این دو سال، جهادگران استان سمنان به دلیل ارائه خدمات ارزنده‌شان در جبهه‌های جنوب و احراز شایستگی‌شان نزد فرماندهان نظامی و شورای مرکزی جنگ جهاد سازندگی، مأمور تشکیل پشتیبانی و مهندسی رزمی جنگ جهاد سازندگی قرارگاه حمزه سیدالشهداء در منطقه شمال غرب شامل دو استان پهناور آذربایجان غربی و کردستان شدند.‌ مناطقی که به دلیل نبود سازمانی قوی از نیروهای انقلابی و متخصص در مهندسی رزمی، نه‌تنها مردم محروم و رزمندگان به‌راحتی مورد حمله ارتش بعث قرار گرفته بودند،‌ بلکه این دو منطقه جولانگاهی شده بود برای تاخت و تاز و حملات ضد انقلابیون و گروهک‌های معاند نظام اسلامی.

 انتهای پیام/