از کنار یک اتاق عبور میکردم همین که به روبروی در اتاق رسیدم صدایی از درون اتاق مرا به خود متوجه کرد. مردی حدودا پنجاه ساله، روی تخت، با یک هیجان و محبتی به سختی نیم خیز شده بود که با موبایل صحبت کند.

در چند لحظه سه جمله از او را شنیدم، سلام بابا … جان بابا…(بعد کمی مکث کرد و با حالتی بغض آلود ادامه داد) کجا بیام بابا جان…

دلم سوخت، چند روز باید روی این تخت زیر دستگاه اکسیژن باشد. دلش برای پسرش یا دخترکش تنگ می شود لابد؛ خانواده چه حالی دارند، نگرانند و کاری از دستشان بر نمی آید. تنها راه ارتباطشان همین موبایل است که با همین چند جمله غصه هایشان را با هم مرور کنند. جان بابا… کجا بیام بابا جان؟

این جزییات را دقت نکنیم علت رفتار بیمارها را نمیفهمیم. مثل تخت شماره یک؛ آن هم مردی پنجاه و چند ساله بود، نفسش به سختی بیرون می آمد. برای همین صورتش سرخ شده بود، به من اشاره کرد و گفت این دستگاه اکسیژن کار نمی کند چرا؟ آمدم چیزی بگم که بیمار تخت کناری مثلا میخواست دلداریش دهد، گفت نگران نباش اصلا نگران نباش هول نشو، من هم اول که آمدم داشتم خفه میشدم نمیمیری غصه نخور.

مرد آرام نگاهش کرد و به روی خود نیاورد و ساکت شد. گفتم برادر! میخواهی کمی پشتت را ماساژ بدهم و به پشتت بزنم؟ (کاری که پرستارها یادم داده بودند) گفت زحمت میشه. گفتم نه چه زحمتی؟ کمی ضربه زدم و ماساژ دادم. بعد پرسیدم بهتری؟ گفت ممنون

رفتم و دوری زدم در اتاق های دیگر و برگشتم؛ دیدم همین آقا نگران دارد می گردد، گفتم چی شده؟ گفت موبایلم، موبایلم نیست، دیده بودمش یک موبایل ساده و مشکی و ارزان قیمت، وقتی با موبایل صحبت میکرد حالش بهتر بود، میگفت با این صفحه کلید کوچکش نمیتوانم پیامک بدم. ولی از لحنش معلوم بود دوست دارد حرف بزند نه اینکه پیامک بدهد. حالا همین موبایل را گم کرده بود.

همان مرد آرام که سختی بیماری اش را به رو نمی آورد دنبال موبایل ارزان قیمت خود بود. از نیروی خدماتی پرسید او هم با بی محلی گفت چه میدانم مگه من دست میزنم. (شاید بد متوجه شد) دوباره گشت؛ من هم شروع کردم به گشتن، چندین دقیقه اطراف و زیر تخت و داخل پتو و همه جا را گشتم، نبود. نگران بود، معلوم بود نگران است. آخر سر از تخت به سختی پایین آمد دیدم موبایل زیرش بوده. موبایل را برداشت و در دست گرفت و آرام خوابید.

دل است دیگر. دل هایی که به خانواده ای متصل است و نگران که دیگر بر نگردد. آن شب وقتی در خیابان خانواده هایی را دیدم که بدون مراعات شرایط فاصله و ماسک با هم در خیابان های شلوغ می گردند و میخندند یاد این صحنه ها میافتادم و دلم میگرفت.

انتهای پیام/