سلام خانم! چطور حاضر شدی همسر یک طلبه باشی؟ اون هم توی یک شهر غریب چطور حاضر شدی با نداشته های همسرت بسازی با فقرش که پشت چهره عزت پنهانش می کند چطور حاضر شدی تهمت ها و توهین ها و نیشخندها را تحمل کنی؟
شنیدم هنوز سالگرد ازدواجتان را ندیده بودید. همسرت می گوید عاشق امیرالمومنین است از او یاد گرفته مثل پروانه دورت باشد کمکت کند. همسرت می گوید اسم فرزندتان را محسن گذاشته بودید به یاد محسن شهید امیرالمومنین راستی از محسنت چه خبر.
امروز مظلومانه و غریبانه گوشه بیمارستانی که شوهر طلبه ات درش مجاهدت میکرد پر کشیدی شنیده ام مرگ زن باردار حکم شهادت را دارد. شوهرت هم رو سفیدت کرد. جلوی بیمارها و پرستارها گریه نکرد. رفت گوشه ای آرام اشک ریخت. با عمامه ای بر سر با دستهایی که برای جهاد آستین بالا زده بود.
خوش به حالتان. ولی من نگران مادرت هستم و پدرت. هوایشان را داری از بهشت؟ پدرت به بچه ها گفته بود جنگ ما با آمریکا است. نمیدانم چه کرده با جان این مردم شرابی که روح الله نوشانده به آنها  نمیدانم به خدا
الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
دلم گرفته برای همسران طلبه ها که گمنامند خیلی گمنام علامه طباطبایی میگفت ثواب المیزان را با همسرم شریکم چرا؟ شاید چون همه وجودشان اخلاص است. وجودشان را خرج دین خدا میکنند و کسی هم نمی فهمد چطور همه تلاشهای یک طلبه به پشتیبانی آنها است.
اما سلام خانم. خوش به حالت کنار حضرت معصومه سر به دامنش گذاشتی  و خوش به حال همسرت که امروز مزه روضه های امیرالمومنین را طور دیگری میچشید.
خانم! امروز با پر کشیدنت خیلی ها از خجالت آب شدند. به خاطر همه تهمت هایی که به طلاب مظلوم و همسران گمنام آنها میزنند.
خوش به حالتان خانم. بهشت گوارایتان.