۹۸/۱۰/۲۸
امروز اول از همه به آشپزخانهای در شهر نگور رفتیم. بچه هیئتی های درچهی اصفهان پول و اقلام جمع کرده و خودشان را سریع به چابهار رسانده بودند. قرار هست روزانه۴۵٠٠ پرس غذا طبخ کنند. وقتی از مسئولشان خواستیم مصاحبه بگیریم سریع لباس سفید مزین به شهید شهرشان را پوشید. از اینکه اسمش قاسم بود از حاج قاسم سلیمانی هم پرسیدیم. صدایش را گذاشت روی سرش و خطاب به رئیس جمهور آمریکا گفت: «ترامپ قمارباز! سرادرمون رو شهید میکنی هزاران شهید سلیمانی زنده میشه! من فقط هم اسم سردارم ولی این بچهها رسمشون رسم حاجیه! اگه نبود که الان اینجه نبودند!»
صدای مرگ بر آمریکا فضای آشپزخانه را پر کرد.
غذاها بستهبندی شد و برای توزیع بهسمت روستای بمباسری حرکت کردیم. ماشین وسط روستا ایستاد و غذاها بهصورت فلهای توزیع شد! در هنگام توزیع کسی شلوغ نکرد! کسی هول نداد! کسی دوتا نخواست! اگر کسی هم بالای سر غذاها نبود شاید به همه غذا میرسید! بچهها همانجا روی سکویی نشستند! با دستهایشان لقمه میگرفتند و با لذت تمام میخوردند! دوربین را برداشتم و به سمتشان دویدم. یکیشان میخندید و میگفت: «چرا گوشت کم داره؟ چرا گوشتِ مرغه؟» نوجوان دیگر صدایش را بلند کرد و گفت: «بخور دیگه! دمتون گرم! خیلی هم خوبه!» بعد به چشمهایم خیره شد و با جدیت گفت: «اگه پخشش میکنی حرفمو بزنم» منم جواب دادم: «حتماً!» تن صدایش بیشتر شد. انگار دارد داد میزند: «تو رو خدا بیایید مدرسمون رو کامل کنید. ما میخواهیم درس بخونیم. چرا نصفه و نیمه ولش کردید!» بچههای دیگر جملات او را با داد و فریاد تکرار میکردند! داد میزدند تا شاید صدایشان بهتر شنیده شود!
از آنجا به قرارگاه بچههای جهادی در منطقه پلان رفتیم. با یکی از کارمندان فلان ستاد خواستیم مصاحبه بگیریم که گفت: «من اسم ستاد رو میارم ها» جواب دادیم: «خب بیار! مهم اینه کار بچههای انقلاب دیده بشه!» گفت: «آخه یک گروه دیگه اومدن میخواستن کارهای ما رو به اسم خودشون تموم کنن!»
مصاحبه که تمام شد گفت: «حالا بگم بهتون اگه ستادِ ما نبود بحران سیل حل شدنی نبود!» پاسخ دادیم: «اولاً همه برا ستاد و گروه و سازمان خودشون همین جملهی شما رو میگن! دوما مگه الان بحران سیل حل شده؟»
مصاحبه بعدی را با مسئول قرارگاه انجام دادیم. از روند کارها و فعالیتهای گسترده شان، از شناسایی روستاها و گروههای جهادی تخصصی شان، از توزیع اقلام و بستهبندیهای مخصوصشان گفت.
بعد از آن به اتاق بستهبندی اقلام رفتیم. ارتشی و سپاهی، شیعه و سنی، پیر و جوان، کوچک و بزرگ در حال کار بودند. حسن آقا، مرد چهارشانه و شوخ طبع که تو دل بچههای آنجا حسابی جا باز کرده بود ذکر لعن برداشته بود برای کسانی که باعث اختلاف شیعه و سنی میشوند. مدام هم پا میکوبید به زمین و کمر راست میکرد و شعارهای حمایتی برای ارتش میداد. دستش را گرفتیم و گوشهای بردیم و هاشف را بهش وصل کردیم. وقتی نظرش را در مورد جمله ما بلد نیستیم آقای روحانی پرسیدیم. پاسخ شنیدیم: «کسی که بلد نیست باید بهش یاد بدیم دیگه! آقای روحانی بخواد ما بچه جهادی ها، بچه انقلابیها میاییم پای کارش! بهش یاد میدیم!»
در راه برگشت به چابهار با وجود صدای بلند ضبط ماشین، داد و فریادهای بچهها هنوز تو گوشم بود!
دیدگاه ها (0)